Haec dum me cum tacitus ipse reputarem querimoniamque lacrimabilem stili officio signarem astitisse mihi supra uerticem uisa est muliere reuerendi admodum uultus, oculis ardentibus et ultra communem hominum ualentiam perspicacibus, colore uiuido atque inexhausti uigoris, quamuis ita aeui plena foret ut nullo modo nostrae crederetur aetatis, statura discretionis ambiguae. 2 Nam nunc quidem ad communem sese hominum mensuram cohibebat, nunc uero pulsare caelum summi uerticis cacumine uidebatur; quae cum altius caput extulisset ipsum etiam caelum penetrabat respicientiumque hominum frustrabatur intuitum. 3 Uestes erant tenuissimis filis subtili artificio indissolubili materia perfectae, quas, uti post, eadem prodente, cognoui, suis manibus ipsa texuerat; quarum speciem, ueluti fumosas imagines solet, caligo quaedam neglectae uetustatis obduxerat. 4 Harum in extremo margine P Graecum, in supremo uero Q legebatur intextum atque inter utrasque litteras in scalarum modum gradus quidam insigniti uidebantur, quibus ab inferiore ad superius elementun esset ascensus. 5 Eandem tamen uestem uiolentorum quorundam sciderant manus et particulas quas quisque potuit abstulerant. 6 Et dextra quidem eius libellos, sceptrum uero sinistra gestabat.
BOEZIO, De consolationa Philosophiae, lib, I prosa I, ed. James J. O’Donnell. Julia Haig Gaisser and James J. O’Donnell, Series Editors